Vandaag heb ik de harde realiteit onder ogen gezien. Ik ben te zwaar, veel te zwaar. Er moet minstens 40 kilo vet van mijn lichaam af. Natuurlijk weet ik dat ik te zwaar ben, maar toch denk je dat als je maar niet op de weegschaal gaat staan het allemaal wel meevalt. Struisvogelpolitiek. Het lijkt een onmogelijke klus op dit moment. Het maakt me verdrietig. Hoe heb ik dit zo ver laten komen? Waarom lijkt het me zo moeilijk om mijn ‘geliefde’ vriend eten los te laten en te gaan voor wat ik weet en gezond te zijn.
Ik ben Suzanne en ik ben verslaafd. Aan suiker. Aan het gevoel van mezelf volstoppen met eten tot ik er misselijk van ben. Ziek. Terwijl ik de kast vol heb staan met gezonde kookboeken, op Instagram mensen volg die hip en healthy zijn en weet hoe belangrijk gezond eten is voor je lichaam. Ik weet dat vet de kans op kanker verhoogd. Ik weet dat suiker het verouderingsproces versnelt en de kans op hart en vaatziekten veel hoger is bij overgewicht. En overgewicht, daar heb ik genoeg van. Letterlijk en figuurlijk.
Al jaren is mijn goede voornemen om af te vallen, voor een week houd ik het vol, dan roept de suiker en ga ik weer teug naar wat ik ken en zo liefheb. Chocolade. Melk natuurlijk, want puur is niet lekker. En een grote reep, want klein is niks. Na al deze jaren geloof ik mezelf bijna niet meer. Bijna is hierin een belangrijk woord, want ik wil niet opgeven in mezelf. Ik wil dit doen. Voor mij. Het mooiste wat ik mezelf kan geven is een gezond lichaam. Een lichaam waarmee ik kan sporten zonder me te schamen, een lichaam waarmee ik kan zwemmen, iets wat ik fijn vind maar nu niet doe. Me in a bathingsuit is not a pretty sight. Maar bovenal een lichaam waar ik goed voor zorg en trots op ben. Trots op mezelf dat ik het wel kan. De kleren dragen die ik wil en de fashionista die ik van binnen ben zijn. De kleren en schoenen die nu staan te wachten in de kast met veel plezier dragen en het allerbelangrijkste: Zijn wie ik ben zonder te verstoppen in een laag vet en excuses waarom iets niet kan. Here I go.